اغلب همسران جانبازان خود با میل و افتخار خدمت به جانباز را تقبل کرده اند اما در عنفوان جوانی ازدواج کردند و خدایی اش هم همسران جانبازان جهاد کردند؛ چون آن موقع نمی دانستند مشکل اعصاب و روان و موج گرفتگی اصلا یعنی چه. رفته رفته با مشکلات جانبازان آشنا شدند و کمتر کسی تاب و تحمل این را داشت که با یک نفر که سر کوچکترین حرفی یا عملی که برای دیگران عادی‌ست اما در خانواده جانباز اعصاب و روان همسر و فرزندان آسیب های فراوانی دیدند و گاهی حتی دست و اعضای همسر یا فرزندان شکسته و بچه ها فراری از خانه شده اند.

نه تفریحی، نه سفری، نه ارتباطی حتی با فامیلی بوده و خلاصه عین زندانی محکوم به حبس ابد با اعمال شاقه بوده اند. البته به قشر جانبازان توهین نشود؛ چون در درمان روح و روان آنها کاری توسط مسئولین به موقع انجام نگرفته؛ دردها در جانباز جمع شده و آنها در اثر فشارهای روحی، کمبودهای مادی و نداشتن امکانات و عدم رسیدگی کارشناسی شده از طرف مسئولان ذی‌ربط در محیط خانه، با اعضای خانواده درگیر می شوند و کار متاسفانه به جدایی و طلاق کشیده و فرزدان آسیب زیادی می بینند.

همسران از درد و فشار تکیده شده اند و حق برستاری هم شده آش نخورده و دهان سوخته که بعضا می گویند شما همسران که حق پرستاری می گیرید. در حالی که بیشتر و اکثر همسران هرگز از این حق استفاده نکرده و دست خالی بوده اند و زحمات آنها را حتی پرستاران دوره دیده هم نمی توانند انجام دهند. پرستاران یک روز کار و یک روز استراحت دارند اما همسران جانبازان تمام شیفت هستند و حتی بخدا شب ها هم درست و حسابی استراحت نمی کنند.

حالا در صورت فوت و شهادت جانبازان، وجدانا حق چه کسی جز همسرش ضایع می شود و در سنین میان‌سالی که خود آنها هم دچار انواع بیماری های روحی و افسردگی و جسمی و حرکتی هستند، آیا ظلم نیست دست آنها را اینگونه خالی می کنید و آنها را سربار فرزندان می کنید که بعد از شهادت همسرشان، از بچه ها پول بخواهند؛ چرا؟ چون حقوق را برابر با فرزندان خانه می دهید. آیا مادر چرخ زندگی را می چرخاند یا بچه ها؟ خرید و میهمانی و خرج و مخارج زندگی افتاده دوش مادر و باید از بچه بخواهد مقداری به او پول بدهد؟ این انصاف بود و هست؟ این چه قانونی‌ست؟ نصف مادر، نصف فرزند، حقوق می گیرند.