شهدای سوم و چهارم دو برادر بودند که به فاصله ی ۵ ماه از هم در سال ۶۱ به شهادت رسیده بودند. شهیدان رحمان و زمان رضایی جو. نقطه اشتراک این چهار شهید آخر مجلسی است!
رحیم مخدومی، نویسنده و ناشر دفاع مقدس، در صفحه شخصی اش درباره زیارتش از مزار شهدای روستای جعفرآباد اخوان ورامین نوشت:
چهل سال است دنبال یک آدرس می گردم.
دیروز رفته بودم روستای جعفرآباد اخوان ورامین؛ مراسم تدفین یکی از آشنایان. همیشه در فاصله تدفین کسی از فرصت استفاده می کنم و می روم سر مزار شهدای آن قبرستان. گاه با موارد جالبی مواجه می شوم. مثل همین جا. اولین مزار متعلق بود به شهید حسن خانی؛ جوان روستایی بصیری که در خرداد ۱۳۴۲ برای دفاع از حریم مرجعیت تشیع و حمایت از نهضت امام خمینی در پیاده روی اعتراض آمیز کفن پوشان دیار ۱۵ خرداد شرکت کرد و سر پل باقرآباد ورامین با گلوله ی آتشین نظامیان طاغوت به شهادت رسید. این جوان روستایی ورامین را سربلند کرده است. باید قدردانش باشیم.
شهید دوم سیدمجید رضایی بود که بیشتر حالی به حالم کرد. با سید مجید، دوران تحصیلات راهنمایی همکلاس بودم. با این که کوچک بود؛ مثل ما. او بزرگی کرد و ما در کوچکی ماندیم. آرام و بی صدا گم شد. هیچ کس نگفت که دیگر نیست. مثل همکلاسی دیگرم حسین روستاییان. غافل از این که در نظر ما گم بودند و در نظر ارباب، آشناتر از آنچه ما تصورش را نماییم. عبارت “سال ۶۹” که روی سنگ قبرش نوشته شده، سال شهادتش نیست؛ سال پیدا شدنش است در نظر ما. چرا که او در والفجر مقدماتی (۶۱) مفقود شده بود.
شهدای سوم و چهارم دو برادر بودند که به فاصله ی ۵ ماه از هم در سال ۶۱ به شهادت رسیده بودند. شهیدان رحمان و زمان رضایی جو.
نقطه اشتراک این چهار شهید آخر مجلسی است! هم سنشان این را نشان می دهد، هم سوادشان، هم روستایی بودنشان و هم زمان اقدامشان. این ها را در کدام مدرسه، حوزه یا دانشگاه درس می دهند؟ آدرسش را به ما هم بدهید.
